Ocakta Pişen Yemekle Ateşte Pişen Yemeğin Farkı

Çocukluğumda yaz tatillerimi babaannemin köydeki evinde geçirirdim. O zamanlardan hatırladığım pek çok şey var elbette. Ama en çok hatırladığım şey, avludaki taş odun fırınında pişen yemeklerin ve babaannemin sac üzerinde pişirdiği yufka ekmeklerin kokusu ve damağımda kalan tarifsiz lezzetleridir.

Onları bu kadar eşsiz kılan şeylerden biri elbette babaanne eli değmiş olmasıdır ama göz ardı edemeyeceğimiz bir önemli husus da kullanılan odun ateşidir. Bu geleneksel yöntem bugün halen kırsal kesimlerde kullanıldığı gibi, o eski otantik tadı vermesi açısından da birçok restaurantlarda tercih edilmektedir.

Pideler, lahmacunlar, kebaplar, güveçler, tandırlar, kuru fasulyeler ateşte pişti mi bambaşka bir şeye dönüşür. Taş fırında pişen ekmeğin tütsülü kokusu ve tadını modern fırınlarda pişen ekmeklerde bulmak mümkün müdür? Köze gömülüp de ağır ağır pişen bir patatesin tadı başka nerede olabilir ki?

Evet, işte ateşte pişen her şeyin lezzetini patlatan 2 önemli husus vardır; İlki yavaş yavaş pişmesidir, diğeri ise yiyeceklere sinen hafif tütsü tadıdır.
Aç değilken bile önünden geçerken sizi kendine doğru çeken bir kokusu ve dokusu vardır odun fırınlarının. Ya da kıpkırmızı korlarda pişen kebapların karşı konulmaz kokularına ne demeli? Ateşte her şey yavaş yavaş, için için piştiğinden ötürü, lezzet başkalaşır ve modern mutfakların ocaklarında pişenle ayrışır. Pişiren kişi de ateşin karşısında adeta yemekle pişer, yemeğinin daha da güzel olması için sabırla başında bekler.

Bugün halen evde hazırlanan bazı yemeklerin, böreklerin ve hatta tatlıların pişirilmesi için mahalle fırınlarına gönderildiğini görürüz. Çünkü evdeki elektrikli fırınlarda aynı tadı yakalamak mümkün değildir. Tıpkı benim tavada yaptığım yufka ekmeklerde, babaannemin yaptığı yufka ekmeğin tadını hiçbir zaman bulamayışım gibi…